Fragment ze wstępu: Podejmując próbę opisu roli wywiadu w systemie sprawowania władzy Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, byłem świadom trudności, jakie napotkam, na które skazani są wszyscy piszący o wywiadzie. Są nimi z jednej strony reputacja wywiadu, często zasłużona, a z drugiej - tajność tej służby publicznej, która jest zapisana w jej tradycji. Tajność jest konstytuującą cechą wywiadu, wyróżniającą go spośród innych struktur bezpieczeństwa państwa, określającą jego relacje z innymi organami władzy państwowej. Wywiad to jedyna instytucja publiczna pozostająca z mocy prawa w strefie cienia, nietransparentna dla świata zewnętrznego, której zasady postępowania stoją w sprzeczności z wartościami wolnego świata. Tajnością objęte są zarówno metody pracy wywiadu, jego siły i środki, zadania, prowadzone operacje, jak też struktury wykonawcze i ich skład osobowy, a w szczególności personalia oficerów, sposoby ich rekrutacji do służby, ich szkolenie, metody werbowania tajnych współpracowników spośród obywateli obcych państw gotowych z różnych pobudek zdradzać własny kraj, na koniec zaś usytuowanie funkcjonariuszy wywiadu w instytucjach życia publicznego. Jest to świat, który z jednej strony budzi grozę, ale z drugiej fascynuje, w którym wywiad służy do cynicznego załatwiania interesów, a jego głównymi postaciami są bohaterowie lub zdrajcy kierujący się wzniosłymi ideami albo zwykłą chciwością. Wywiad musi być tajny. Pogląd ten wydają się podzielać wszyscy. Jego archiwa winny być zamknięte. Szanujące się wywiady zamykają swoje archiwa na wieki: brytyjski - na dwieście, polski - na siedemdziesiąt lat.
