eresa Tuszyńska - jedna z najpiękniejszych polskich aktorek. I najbardziej zapomnianych. Stworzyła niezwykłą kreację Margueritte w filmie "Do widzenia, do jutra", gdzie zagrała u boku Zbigniewa Cybulskiego.Jako szesnastolatka wygrała konkurs "Film szuka młodych aktorek" zorganizowany przez tygodnik "Przekrój". Z kompletnie nieznanej licealistki stała się aktorką, modelką Mody Polskiej i fotomodelką. Jej twarz pojawiała się na okładkach "Przekroju", "Ekranu", "Filmu", "Kobiety i Życia", ale także prestiżowego amerykańskiego pisma "Show", które nazwało ją najbardziej zachodnią z polskich aktorek.Grała w filmach wybitnych reżyserów, Morgensterna, Kutza, Lenartowicza, partnerując m.in. Gustawowi Holoubkowi, Janowi Machulskiemu, Andrzejowi Łapickiemu i dwukrotnie Zbigniewowi Cybulskiemu.Chociaż była duszą towarzystwa, zawsze żyła nieco osobno. Na początku lat 70. niespodziewanie zniknęła z filmu. Zmarła w 1997 roku, w wieku 55 lat, samotna i zupełnie zapomniana.Kim była ta piękna kobieta, która nikomu nie pozwoliła poznać się naprawdę? Zaskakujące, jak wiele zagadek związanych jest z tą postacią.Książka powstała na podstawie filmu dokumentalnego "Teresa Tuszyńska Movie" autorstwa Mirosława Janusza Nowika. Autor dotarł do osób z jej najbliższego otoczenia - brata, mężów, reżyserów oraz kolegów z planu. Teresę Tuszyńską wspominają między innymi Kazimierz Kutz, Grażyna Hase, Wowo Bielicki i wielu innych.

Wiele dialogów z jego filmów na stałe weszło na naszego języka, w dzisiejszej rzeczywistości tropimy "bareizmy", lub wzdychamy: "jak u Barei".Stanisław Bareja to nasze dobro narodowe. Jego talent zrealizował się najpełniej w komediach, np.: "Miś", "Brunet wieczorowa porą", "Co mi zrobisz jak mnie złapiesz", czy serialu "Alternatywy 4", które w pełni zasługują na miano kultowych.Córka Stanisława pisze o ojcu i o jego bliskich, o jego świecie widzianym "od kuchni" - nomen omen ulubionym jego miejscu w domu. Prezentuje jedyny w swoim rodzaju portret ukochanego ojca, chwilami tak urywkowy jak migawki wspomnień, ale bezcenny i jedyny w swoim rodzaju."Jak zapobiec stworzeniu laurki pisząc o kimś, kogo się kochało i lubiło i za kim zawsze się będzie tęsknić? W relacjach współtwórców komedii Stanisława Barei, jego przyjaciół, a także w dyskusjach z miłośnikami filmów powtarza się podobny dylemat: nie mogli sobie przypomnieć niczego o nim złego. A zatem zapraszam w nasze progi: niech rodzinne i przyjacielskie wspomnienia, bajki, rysunki i listy Stanisława Barei pozwolą Państwu poznać nas bliżej".