Lektura książki Adama Jarczyńskiego prowadzi do konstatacji oczywistej jedynie dla wąskiej grupy socjologów i historyków obyczaju, a zadziwiająco nieznanej szerszemu gronu czytelników: dobre maniery służą celom praktycznym, wygodzie i zdrowiu — zawsze pozostają też w zgodzie ze zdrowym rozsądkiem i dobrym sercem. Książka okazuje się przyjemna w czytaniu i bez wątpienia pouczająca. Ze spokojnym sumieniem można polecić ją do porannego przeglądania nad tostem i filiżanką kawy, ale też potraktować jako wstęp do bardziej systematycznych studiów, prowadzonych samodzielnie lub w ramach jednego z kursów savoir-vivre’u. Rzecz niezwykle wartościowa i całkowicie unikalna na gruncie polskiej literatury przedmiotu.
Krzysztof Kruszewski, Prezes Millward Brown SMG/KRC, Dyrektor Badań Jakościowych Millward Brown, odpowiedzialny za region Europy Kontynentalnej i Wielkiej Brytanii.

Niemal w każdej branży sprzedaż jest nieodzownym elementem rozwoju organizacji. Niezależnie od tego, czy mówimy o poważnych kontraktach poprzedzonych negocjacjami na wysokim szczeblu czy o sprzedaży detalicznej na linii sprzedawca-klient, to od organizacji i jej pracowników zależy, jak będzie ona postrzegana podczas tych działań. Dzięki zasadom etykiety biznesowej wiemy, jak należy okazywać szacunek naszym dotychczasowym i potencjalnym klientom w każdej sytuacji. Bez znajomości dobrych manier, o których interesująco pisze Adam Jarczyński, trudno prowadzić rozmowy z klientem. Nawet najlepsza oferta może wypaść kiepsko, gdy prezentując ją, popełnimy faux pas. Mimo iż nie jest to książka o sprzedaży, polecam ją każdemu menedżerowi.

Sławomir Pięta, Wiceprezes zarządu Kolportera, odpowiedzialny za Departament Dystrybucji FMCG.

Przed przeczytaniem książki Adama Jarczyńskiego zastanawiałam się, czy będę miała do czynienia z kolejną publikacją, która traktuje o ciekawej materii, ale ma niewiele wspólnego z praktyką, ze współczesnością. Okazało się, że Etykieta w biznesie porusza sprawy jak najbardziej na czasie, a przy tym jest praktycznym, tak rzadko spotykanym przewodnikiem po dobrych manierach w życiu zawodowym. Autor, będący pasjonatem savoir-vivre’u, dzieli się doświadczeniem i cennymi spostrzeżeniami dotyczącymi sytuacji, które jako praktyk ma możliwość codziennie obserwować i aktywnie w nich uczestniczyć. Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcą poznać dokładnie zasady zawodowego bon tonu. Polecam.
Małgorzata Barska, Prezes Zarządu ING IM (Polska) S.A.

Adam Jarczyński.
Współzałożyciel Polskiej Akademii Protokołu i Etykiety, od lat związany zawodowo z public relations i brandingiem. Praktyk i pasjonat protokołu dyplomatycznego, etykiety biznesowej i savoir-vivre’u. Doświadczenie zdobywał w Polsce i za granicą pod czujnym okiem wybitnych dyplomatów. Częsty gość publicznych, a także komercyjnych mediów. Autor analiz i artykułów z zakresu bon tonu, prowadzi rubrykę "Savoir Vivre" w miesięczniku LOGO. Doradza korporacjom, administracji, małym firmom i pojedynczym klientom. Miał przyjemność szkolić menedżerów, kelnerów, handlowców, wojskowych, przyszłych pracowników służby zagranicznej, badaczy, lekarzy i wielu innych. Wykładowca m.in. Europejskiej Akademii Dyplomacji. Twórca bezpłatnej poradni internetowej z zakresu dobrych manier. Prowadzi bloga www.sv24h.pl. Szczęśliwy mąż i ojciec, były zawodnik tenisa ziemnego, miłośnik teatru, książek, win i gotowania. Uważa, że świat bez Monty Pythona byłby o wiele uboższy. Po godzinach pełni obowiązki lokaja dwóch kotek — Anarchii i Sparty.

Kobieta żądna przygód, obdarzona zagadkowym urokiem towarzyszka życia trzech wybitnych mężczyzn, muza, której los kształtowały jedynie namiętności... Gala pozostała tajemnicą. Dla swoich kochanków i mężów była równocześnie kochanką i matką: swoistą, potężną i niezbędną siłę do życia czerpali z niej Paul Eluard, Max Ernst i Salvador Dali, trzej spośród wielkich artystów XX wieku.Samotna i tajemnicza, Gala wychowywała się w Rosji, wyrastając na dziewczynę zbuntowana przeciw konwenansom, kochającą życie wolne od wszelkich podziałów i zaszufladkowań, migotliwe i pełne blasku. Uchodziła za femme fatale o niezaspokojonych apetytach, raz pełną żaru, kiedy indziej lodowatą.Dominique Bona przedstawiła przygodę z surrealizmem w nowym świetle: oto trzej z najsławniejszych malarzy i poetów zafascynowani kobietą, która przez całe życie zaciekle chroniła swój świat wewnętrzny. Ta kobieta była ich natchnieniem...

CZAS NA ZMIANY. Bądź całkowicie szczery. Pamiętaj, że firma to zespół, a nie rodzina. I nigdy, przenigdy nie staraj się zadowolić swojego szefa. Oto niektóre z podstawowych reguł, jakie obowiązują pracowników Netflixa. Działanie tego przedsiębiorstwa to kulturowy eksperyment, który zakończył się spektakularnym sukcesem: firma zajmująca się korespondencyjnym wypożyczaniem płyt DVD stała się streamingową potęgą. Ma obecnie 182 miliony subskrybentów i kapitalizację rynkową na poziomie Disneya.

Pełny obraz dziejów światowego sportu!Fascynująca publikacja obejmująca dzieje sportu, wychowania fizycznego, turystyki i rekreacji, od starożytności, przez średniowiecze, epokę odrodzenia, oświecenie, wiek XIX, do aktualnych wydarzeń sportowych z pierwszej dekady XXI wieku.Opowieści o grach sportowych starożytnego Bliskiego Wschodu, starogreckich igrzyskach olimpijskich, wpływie ludów stepowych na rozwój sportu europejskiego, średniowiecznych grach piłkarskich czy powstaniu nowożytnego ruchu olimpijskiego są tylko niektórymi z przytoczonych przez autora.Jest to historia żywa, pełna epizodów, przybliżająca najbardziej odległe dyscypliny sportowe, ale niepomijająca także współczesnych problemów i zagadnień związanych ze sportem, jak doping, korupcja, igrzyska paraolimpijskie czy fenomen biegającego na protezach Oscara Pistoriusa. Treść książki urozmaicają barwne anegdoty, interesujące ilustracje oraz aneks z zestawieniami różnych zawodów sportowych.

Poznajcie oszałamiające bogactwo japońskiej kuchni - jej smaków, zapachów i rytuałów! Autor książki Sushi i cała reszta po dziesięciu latach zapragnął wrócić do Japonii, żeby głębiej wniknąć w kulturę jedzenia tego kraju i lepiej poznać jego mieszkańców. W nieco ponad trzy miesiące Michael Booth wraz z rodziną przejeżdża cały kraj: od podzwrotnikowej Okinawy na południu po Hokkaido na chłodnej północy - dla wielu Japończyków "koniec świata", za którym znajdują się zamarznięte morza i mroźna Rosja. Na radarze podróżników są również Nagoja, Gifu, Nagano i japoński region winiarski Yamanashi. Po drodze poznają nadzwyczaj wyrafinowany pejzaż kulinarny Japonii, jedzą obiad z zawodnikami sumo, poznają najsłynniejsze gwiazdy japońskiego telewizyjnego programu kulinarnego, odkrywają sekrety stulatków z Okinawy obchodzących kolejne trzycyfrowe urodziny i dowiadują się, na czym polega istota ryżu.

Autor pisze: w ciągu dziesięciu lat od pierwszego wyjazdu autora do Japonii na kulinarnej scenie tego kraju doszło do kilku znaczących wydarzeń. W 2007 roku cały świat obiegły nagłówki prasowe, kiedy pierwszy przewodnik Michelin po Tokio przyznał japońskiej stolicy więcej cennych gwiazdek niż Paryżowi. Kolejne przewodniki, nie tylko po stolicy, lecz także i innych miastach, umocniły status Japonii jako najbardziej rozgwieżdżonego kraju na kulinarnym firmamencie. Następnie, w 2013 roku UNESCO przyznała tradycyjnej kuchni japońskiej washoku status "niematerialnego dziedzictwa kulturowego". Ta informacja także trafiła na czołówki światowych gazet i w efekcie jeszcze więcej zagranicznych szefów kuchni odwiedziło Japonię i znalazło inspiracje w tamtejszych technikach, składnikach i stylach podawania potraw. Przykładowo: to właśnie Japonia jest źródłem pomysłów na modne restauracje z otwartą na salę kuchnią oraz ustalonym wielodaniowym menu degustacyjnym, które robią furorę w Londynie, Nowym Jorku, Paryżu, Kopenhadze czy innych miastach. To Japończycy dużo wcześniej niż wszyscy inni jedli lokalnie i sezonowo. Ludzie pióra i widelca - blogerzy, media społecznościowe i tradycyjne media poświęcone kulinariom - oszaleli na punkcie ramenu i zaczęli odkrywać inne japońskie fast foody i składniki... Japończycy wreszcie uświadomili sobie turystyczny potencjał wizerunkowy własnej kultury jedzenia, w efekcie czego w ostatnich latach nastąpił rekordowy wzrost liczby przybyszów z zagranicy... Jedenastego marca 2011 roku na dnie Pacyfiku, niedaleko wybrzeża wschodniej Japonii, doszło do trzęsienia ziemi o magnitudzie 9.0, które zniszczyło całe miasta i pozbawiło życia ponad osiemnaście tysięcy osób. Było to najpotężniejsze trzęsienie ziemi, jakie kiedykolwiek nawiedziło Japonię. Trzęsienie ziemi, tsunami i katastrofa jądrowa, do której doszło w wyniku działania żywiołu, zniszczyły między innymi region ważny ze względu na wytwarzanie żywności. Jakie są długoterminowe skutki tej katastrofy? Autor obserwuje, jak rolnicy, producenci jedzenia i alkoholu, rybacy wpłynęli na odrodzenie się tych regionów i tożsamości Japończyków. Na podstawie obserwacji poczynionych podczas podróży autor zaczyna rozumieć sens mrówczej, codziennej pracy japońskich rolników, kucharzy, mistrzów sushi, cukierników i wszystkich tych, którzy z oddaniem przygotowują posiłki dla klientów. Uczy swoich dorastających synów, na czym polega japoński etos pracy, daje im praktyczne lekcje zaangażowania, pracowitości, dyscypliny, determinacji; wszystkie te pojęcia są związane z kluczowymi japońskimi zasadami bezinteresowności, społeczności i doskonalenia rzemiosła. Książka jest przeznaczona dla wszystkich, których interesuje kuchnia i kultura Japonii oraz obyczajowość tego kraju.

Erudycja Cataluccia (autora jedynego literackiego przewodnika po Warszawie - wydanego we Włoszech!) zdumiewa. Trudno sobie wyobrazić innego "człowieka Zachodu" (Włocha, Niemca, Francuza etc.), który umiałby tak głęboko wniknąć w sprawy polskie, tak świetnie się w nich orientować, tak głęboko rozumieć naszą literaturę, kulturę, mentalność - a wiedza ta dotyczy także Czechów, Rosjan, Ukraińców, Litwinów, Żydów, Serbów.Cataluccio dzieli się z nami wspomnieniami o tym, jak z Kapuścińskim włóczyli się całymi dniami po Buenos Aires śladami Gombrowicza, z Hrabalem pili w Pradze piwoU zlateho tygra, z Pawłem Hertzem odnaleźli zapomniany grób Stanisława Brzozowskiegowe Florencji, opowiada, jak zachwycał się z Brodskim obrazem Guardiego w weneckiej Galleria dell` Accademia, zaś w Luwrze obrazem Apollo i Marsjasz Perugina ze Zbigniewem Herbertem (który zatrzymywał się we Włoszech u niego i uwodził wiekową dozorczynię, śpiewając jej arie operowe).O każdym z poznanych przez siebie twórców potrafi powiedzieć coś istotnego, wzbogacającego jego portret, co sprawia, ze patrzymy na nich z jeszcze innej perspektywy.