Co daje siłę ludziom, którzy stracili wszystko?
Czy można powrócić do życia sprzed czasów wielkiego strachu?
W październiku 1941 roku część rodziny Sternbergów zdołała wyemigrować z Niemiec - do Holandii, Palestyny i Afryki Południowej. Tych, którzy pozostali, przepędzono ku Wielkiej Hali Targowej. Annie, nieślubnej córce Johanna Isidora, udaje się w zamieszaniu wyciągnąć z kolumny córeczkę Victorii, Fanny, i wraz z nią uciec.
Po zakończeniu wojny Sternbergowie miotają się między nadzieją a zwątpieniem. Czy ktoś z ich bliskich przeżył? Dlaczego właśnie im się udało? Czy będzie można jeszcze śmiać się po tym, co się wydarzyło? O okrucieństwie tamtych czasów starają się nie pamiętać, jednak nic nie jest w stanie zasklepić bolesnych ran.

Stefanie Zweig opowiada historię frankfurckiej rodziny obejmującą lata 1941-1948. Z niezwykle ludzkim podejściem i dzięki plastycznym obrazom przedstawia, co spotkało poszczególnych jej członków, którzy umknęli śmierci i rozpierzchli się po świecie. Przypomina też, ze w czasach II wojny światowej nie brakowało odważnych ludzi, którzy działali w zgodzie z własnym sumieniem. Powieść - we właściwych proporcjach - łączy szczerość i humor. Jest również hołdem dla niemieckich kobiet, które stały wśród ruin, na zgliszczach swojego dotychczasowego życia, a mimo to się nie poddały.