Mam nadzieję, że dzisiejszym czytelnikom nie trzeba przedstawiać Marii Dąbrowskiej. Wprawdzie w ostatnich latach mocno zachwiały się i zamazały hierarchie literackie, wątpię jednak, by zatarło się jedno ze znakomitych polskich nazwisk pisarskich XX wieku. W 988 roku, gdy po szesnastych perypetiach udało się wreszcie wydać pierwszy wybór dzienników Dąbrowskiej, znakomity historyk i teoretyk literatury, Henryk Markiewicz, Henryk Dzienniki w jednym tomie. Markiewicz, komunikował mi jako wydawcy w liście z Krakowa: "Cała Polska tego lata czyta dzienniki Dąbrowskiej..." Z Przedmowy Tadeusza Drewnowskiego

Jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy, laureat Nagrody Nike w cyklu rozmów z dziennikarką Gazety Wyborczej.

Zapis ich spotkań to niekończąca się opowieść Andrzeja Stasiuka o życiu i książkach, o kobietach i miłości, o podróżach i samochodach, o Polsce i Rosji, o religii i polityce. Czytelnik wyrusza za nim w podróż z Wołowca na Podlasie, do Albanii i na Wschód aż do Mongolii i Chin, a przede wszystkim po wewnętrznym krajobrazie osobistych wspomnień, gdyż - jak mówi Stasiuk - Moje życie jest moim zawodem

Beata Biały z czułością składa portret Jana Nowickiego z rozmów z jego bliskimi i z własnych wspomnień. A także z zapisków samego aktora, który jako pisarz przelał kawał swojego życia na karty książek. Jan Nowicki. Aktor, pisarz, poeta. Dla większości Wielki Szu, choć on sam najbardziej dumny był ze swoich książek. Uważał, że aktorem może być każdy, a prawdziwych pisarzy jest niewielu. Nikt tak nie uwodził słowem jak on. Szuler doskonały. Również w miłości, której nieustannie szukał. Uważał, że w życiu mu się po prostu udało. Bo nie miał wielkich marzeń. Prosty chłopak z małego Kowala na Kujawach wybrał się w świat i zdobył tam więcej, niż się spodziewał. Wracał jednak zawsze w rodzinne strony, bo najbardziej cenił prostotę wiejskiego życia. Żył, jak chciał, na własnych warunkach. I tak odszedł.