Współcześnie żyjący Ukraińcy pamiętają o swych zmarłych z głodu rodakach. Wielu z nas nie rozumie jednak powodów masowych przypadków śmierci z głodu, które miały miejsce w latach 1932-1933. Jedni chcieliby wiedzieć, dlaczego nastąpił ten kataklizm, inni - a jest ich wielu - pozostają obojętni.Siedemdziesiąta rocznica Wielkiego Głodu stała się wydarzeniem o randze światowej. 10 listopada 2003 roku na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ ogłoszono wspólne oświadczenie 36 krajów, w którym wyrażono współczucie narodowi ukraińskiemu. W oświadczeniu brakuje jednak sprawy zasadniczej - uznania głodu za ludobójstwo.Ludobójstwo stanowi kategorię prawa międzynarodowego. Zgodnie z "Konwencją w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa" z 9 grudnia 1948 roku wspólnota międzynarodowa jest zobowiązana do pociągnięcia do odpowiedzialności za tę zbrodnię nawet tych osób, które w swych krajach sprawują najwyższą władzę konstytucyjną. W wypadku Ukrainy nie chodzi o osądzenie winnych wywołania głodu−ludobójstwa, ponieważ sprawcy już nie żyją. Chodzi o coś innego - o odpowiedź na pytanie: DLACZEGO? Świat musi się dowiedzieć, co tak naprawdę się stało. Jest to szczególnie ważne dla obywateli Ukrainy. Powinni oni uświadomić sobie, że stalinowski reżim nie cofnął się przed dokonaniem straszliwych zbrodni, by za ich sprawą zmusić ówczesne i następne pokolenia narodu ukraińskiego do wyzbycia się pamięci historycznej, by żywi ludzie stali się zaledwie "trybikami" w bezdusznej totalitarnej machinie.

Jan Nowak-Jeziorański (1914-2005) to jedna z najwybitniejszych polskich postaci XX wieku - legendarny Kurier z Warszawy, pierwszy dyrektor polskiej rozgłośni Radia Wolna Europa i apologeta integracji w strukturach atlantyckich. Żywił głębokie przekonanie, że polska racja stanu wymaga budowania dobrych relacji ze wschodnimi sąsiadami. Ta książka stanowi zbiór najważniejszych tekstów Nowaka na temat stosunków Polski z Ukrainą, Rosją, Białorusią i Litwą.