"Na emigracji sprawie Katynia służyło najlepsze pióro. Dzierżył je mistrz Józef Mackiewicz, który wiele lat życia poświęcił na udział w walce o prawdę o zbrodni i pamięć o jej ofiarach. Wraz z nim prawdę o losie polskich jeńców w ZSRS głosili ludzie, którzy przeszli przez jenieckie obozy, ocierając się o śmierć, m.in. Józef Czapski i Stanisław Swianiewicz" - mówi autor we wstępie. Niniejsza publikacja jest próbą skrótowego ujęcia tematyki katyńskiej: drogi Polaków do niewoli i do dołów śmierci, dramatycznych poszukiwań, odkrycia ponurej prawdy i walki o jeszcze jedną prawdę - historyczną. Jest także próbą odpowiedzi na kilka pytań związanych z tematyką katyńską, choć autor ma świadomość, że poruszając się w sferze poszlak nie można tego uczynić w sposób definitywny.

Kwintesencja ataku Nietzschego na Wagnera dotyczy jednakkwestii z zakresu filozofii sztuki i jej związku z metafizyką. Nietzsche, niezależnie od swego zachwytu dla idei teatru w Bayreuth, dostrzegł w niej błąd, którego nie chciał dojrzeć Wagner. za pomocą samych tylko środków estetycznych nie da zmienić się wszystkich aspektów ludzkiego światopoglądu. Przeżycie artystyczne może dostarczyć niezapomnianych wzruszeń, po których, gdy spektakl się skończy, pozostaną tylko nikłe wspomnienia, a w sferze światopoglądu, zwłaszcza moralnego, nie zmieni się nic. Bayreuth byłoby więc dla Nietzschego takim samym symbolem martwoty sztuki, jak kościoły symbolem martwoty Boga. I w jednym i w drugim wypadku przy użyciu środków tylko estetycznych próbuje się wzbudzić u wyznawców głębsze doznania, których w rzeczywistości nie uzyskuje się nawet gdy idzie o oddziaływanie na sferę moralną, a co dopiero mówić o odczuciu metafizycznym. (K. Kaśkiewicz, Wprowadzenie)