Rok 1989. Cztery dziewczyny z robotniczej Łodzi próbują zrozumieć świat, który właśnie rozpada się na kawałki. Pierwsza miłość, równie upragniona jak pierwsze dżinsy, przeboje Madonny w Programie Trzecim Polskiego Radia i kolekcja kaset z muzyką Maanamu to świat Moniki, Amelii, Izy i Pauli.

Marzą o sławie, marzą o wielkim uczuciu. Ale pierwsza miłość zamienia się w niechcianą ciążę, szybkie pieniądze przynoszą szybką śmierć, a rodzice nagle okazują się równie bezradni wobec problemów dnia codziennego, jak ich nastoletnie dzieci.

Adrianna Michalewska i Izabela Szolc zabierają nas w podróż po Łodzi końca lat osiemdziesiątych XX wieku, gdzie w rodzącej się nowej Polsce strach przed zmianami jest równie silny, jak nadzieja na lepsze jutro. To historia wielkich marzeń i straszliwych rozczarowań. Szalonej namiętności i ponurej rzeczywistości.To opowieść o prawdziwym życiu, które przytrafiło się czterem dziewczętom w Łodzi.

Paula, Iza, Monika i Amelia dorastają i podejmują pierwsze życiowe decyzje. Poznają gorycz porażki i siłę płynącą z przyjaźni. Monika postanawia się zmierzyć z przeznaczeniem, Iza nie chce być perfekcyjna, Paulina marzy o miłości, a Amelia... Amelia bardzo pragnie nie tego, co dostała od losu.
Gdy dzieciństwo staje się już tylko wspomnieniem, cztery łódzkie dziewczyny uczą się odróżniać zwycięstwo od porażki. A ponieważ szczęście bywa kruche, a rozczarowania są w dorosłym życiu codziennością, każda z nich zrobi wszystko, aby zachować w sobie odrobinę wiary w to, że ich życie nie jest takie całkiem zwyczajne. Dorosłość okazuje się trudniejsza, niż myślały. Gdy każdy życiowy wybór staje się ślepym zaułkiem, ostatnią deską ratunku dla Pauli, Izy, Moniki i Amelii jest przyjaźń. Tylko czy jest ona jeszcze możliwa?
Drugi tom opowieści o czterech łódzkich nastolatkach, które dorosły, to podróż do świata, który każda dwudziestolatka zna od podszewki. To opowieść o kobietach, które przestają marzyć i uczą się twardo stąpać po ziemi. Ale w głębi duszy nie chcą dorastać, bo cena za dojrzałość zawsze jest zbyt wysoka.

Najtrudniejsze są proste historie, nie jest łatwo je opisać, przełożyć na słowa. Izabela Szolc w nowej książce opowiada o miłości, samotności w pojedynkę i we dwoje, przemijaniu, które trapi, rozmijaniu się z sobą samym i innymi... Jednak zwykłe opowieści autorki Śmierci w hotelu Haffner mają drugie dno (a może i kolejne), bo Szolc, jak mało kto w naszej prozie, umie uchwycić drobne drgnienia emocji, przebłyski myśli i przyszpilić je trafnym słowem. Proste historie, a jednak poruszające. Do przeczytania. Do przemyślenia.Książka przede wszystkim o kobietach, choć nie tylko dla kobiet. Książka przede wszystkim o miłości, choć raczej dla tych, którzy wolą opowieści o "niebezpiecznych związkach". Książka przede wszystkim o dojmującej niepewności istnienia, choć niepozbawiona nadziei (skrywanej, ledwie przeczutej). Przejmująca, mądra, przykuwająca.Robert Ostaszewski