Gdy młody, dobrze rokujący Portugalczyk pojawił się w Manchesterze United w 2003 roku, sir Alex Ferguson bez wahania ubrał go w koszulkę z numerem 7, którą kiedyś dumnie nosiły takie gwiazdy jak George Best, Eric Cantona czy David Beckham. Oczekiwania były ogromne, a Ronaldo nie rozczarował. Jako pierwszy piłkarz Premier League zdobył w 2008 roku tytuł Piłkarza Roku FIFA.

Podczas prezentacji na Estadio Santiago Bernabéu 80 tysięcy kibiców przyszło oglądać swojego nowego idola. Od czasu słynnego transferu za 96 milionów euro do Realu Madryt trwa jego dobra passa w zdobywaniu goli, która sprawia, że rywalizacja między nim a Leo Messim z FC Barcelony staje się jeszcze bardziej zaciekła. Król strzelców Primera División już teraz na stałe zapisał się złotymi zgłoskami w historii piłki nożnej.

Luca Caioli opisuje historię Ronaldo nie tylko z perspektywy boiska, ale - jak nikt wcześniej - dociera do sekretów życia prywatnego, co w przypadku tak rozpoznawalnego piłkarza­celebryty nie jest sprawą łatwą. Zapraszamy w wyjątkową podróż, zaczynającą się na małych boiskach podwórkowych, a kończącą w blasku reflektorów największych stadionów świata, dokąd prowadzi tylko jedna droga: ciężka praca i obsesyjne dążenie do doskonałości.

Czy można wyłączyć się z tego, co dzieje się na trybunach? Oczywiście, że tak i ja się tego nauczyłem, bo wiem, jakie to jest ważne. I to niezależnie od sytuacji. Kiedyś graliśmy z reprezentacją na Stadionie Śląskim w Chorzowie i pół stadionu się biło. Nie wiem, o co chodziło, ale my musieliśmy normalnie grać. To był ważny mecz. Jak tu się koncentrować? Trzeba zupełnie odciąć się od trybun. Wiedziałem, że mam do wykonania swoją robotę i, że na tym muszę się skupić, choć nie było to łatwe. Musiałem poszukać sposobu, aby nie patrzeć, co się dzieje na trybunach. Skupiłem się na piłce, na ustawieniu zespołu. Tak bardzo o tym myślałem, że przestałem słyszeć, co się dzieje dookoła.
Wiecie od czego zależy sukces w drużynie? Od tego, czy jest razem. We wszystkich klubach, z którymi coś zdobyłem, zawsze chodziło o to samo - drużyna tworzyła całość. Wiadomo, że w każdym zespole istnieją grupki. Większe gwiazdy i mniejsze gwiazdy, albo miejscowi i przyjezdni, albo ci, którzy grają, albo piłkarze z tego samego kraju i inni. Na to nie ma rady. To naturalne. W Realu na przykład była taka paczka: Ronaldo, Pepe i Marcelo. Oni wszystko robili razem, urządzali razem żarty, grali w szatni w siatkonogę, po prostu uwielbiali swoje towarzystwo. Ogromna odpowiedzialność spoczywa w tym wypadku na trenerze. To on musi zintegrować drużynę. Bez tego nie będzie wyniku. [Jerzy Dudek]