Życie mimo wszystko - niezwykła biografia Christiane F., najsłynniejszej ćpunki świata.35 lat po ukazaniu się książki My, dzieci z dworca ZOO, książki i jej ekranizacji, dzięki którym Christiane F. stała się najsłynniejszą narkomanką na świecie, bohaterka przedstawia dalszy ciąg swojej historii.Opowiada o nieudanych odwykach, pobytach w areszcie i berlińskim więzieniu, o szczęśliwym czasie w Grecji, o ludziach spotkanych po drodze, o programie metadonowym, do którego została przyjęta, wreszcie o narodzinach Phillipa i macierzyństwie, które odmieniło jej życie.

Najlepsza powieść francuska 2015 roku!Vernon Subutex zostaje wyrzucony na bruk, z jedną walizką. W poszukiwaniu dachu nad głową błąka się po mieszkaniach bliższych i dalszych znajomych, byłych kochanek i zupełnie przypadkowych osób. Tymczasem zwartość walizki Vernona budzi niepokój kilku wpływowych osób.Powieść Despentes jest jak lustro odbijające współczesny Paryż i jego mieszkańców: od producentów telewizyjnych, bogatych mieszczan, politycznych i religijnych radykałów po emigrantów, przestępców, narkomanów i byłe gwiazdy porno. Autorka skanuje społeczeństwo balansujące na krawędzi śmierci.Vernon Subutex to przejmujący dreszczem obraz świata, który stworzyliśmy, w którym żyjemy i który coraz mniej nadaje się do życia.Gdy większość dzisiejszej literatury popularnej przypomina melodyjki z supermarketu, "Vernon Subutex" jest jak punk rock - szybki, ostry, prawdziwy i wściekły na świat.Jakub ŻulczykTo tratwa ratunkowa dla tych trzydziesto- i czterdziestolatków, którzy nie wiedzą, czym jest Rate Your Music i postironia. Najprawdopodobniej ostatnia analogowa narracja o rock’n’rollu opowiedziana bez żadnych upiększeń. Przepalona fajkami, naprawdę barwna galeria sposobów na bycie poza głównym nurtem społeczeństwaMałgorzata HalberPatrząc na kulturę konsumpcji, wzdychamy do dawnych czasów - które wcale nie były tak dawno temu! - i tęsknimy za etosem rock’n’rollowej rebelii. Taka jest też powieść Despentes, enfant terrible francuskiej literatury. Bo oprócz mocnego języka jest tu coś więcej: celny opis współczesnych czasów i odchodzącego świata.Sylwia ChutnikLiberté, égalité, fraternité - śmierć, pieniądze, konsumpcja.Tomasz Kosiński, kulturoholizm.plW swej paryskiej odysei Virginie Despentes ukazuje Francuzom, kim się stają, i sygnalizuje, jak bardzo boją się sobie to uświadomić. Drapieżna proza. Autorka stara się zedrzeć ostrymi pazurami tę fasadowość, za którą czai się zagubiony człowiek. Nie próbuje jednak niszczyć dynamicznej i mrocznej tkanki miejskiej. Każe się jej przyjrzeć. Naprawdę.Jarosław Czechowicz, krytycznymokiem.blogspot.comNiech nie będzie afrontem wobec autorki, jeśli powiemy, że dojrzała, ale swoją powieścią Vernon Subutex przeszła na "drugą stronę". Nie zmiękczona, ale kontrolująca się. Dotąd wierna zrewoltowanym nastolatkom, wybrała teraz bohatera ocalałego z lat 80. - prawdziwy symbol. Autorka udowadnia niezwykłą umiejętność empatii nawet wobec tych, których nie znosi: chamskich producentów, bobo, samotnych histeryczek, brutalnych partnerów czy członków partii prawicowej. Więc jak, lepiej było kiedyś? Autorka nie odpowiada na to pytanie, ale stawia je otwarcie pokoleniu "skoncentrowanych na sobie psychopatów" z Facebooka. Każdy rozdział pozostaje w głowie jak dobry kawałek muzyczny, jak kapsułka ironii wobec epoki."Grazia", styczeń 2015

Straciwszy mieszkanie i nadzieję na pomoc ze strony znajomych Vernon ląduje na bruku. Schorowany i ranny, zupełnie nieprzystosowany do życia na ulicy może liczyć jedynie na łaskę innych. A jednak są tacy, którzy uparcie poszukują Vernona - a raczej jego walizki i trzech tajemniczych taśm nagranych przed śmiercią przez gwiazdora Alexa Bleacha. Walizka czeka na właściciela u Emilie... do dnia, gdy ktoś włamuje się do jej mieszkania...Virginie Despentes jak żaden inny pisarz oddaje głos swoim bohaterom. Każdy z nich ma swoją prawdę, której nikt inny nie wypowie, każdy ma swoją rację, której trudno zaprzeczyć. To kilkanaście głosów splątanych w jeden przejmujący grozą szum paryskiej ulicy na skraju wybuchu. . .

Życie Vernona przyspieszyło jak transfer danych w internetowym gniazdku. Subutex, który sprzedawał płyty z muzyką, wolny ptak lat dziewięćdziesiątych, trafia do klatki XXI wieku. Ekran smartfona odebrał bezpowrotnie temu przystojnemu niegdyś mężczyźnie możliwość bezczelnego flirtu na przystanku metra. Ale jak to? Przecież to Francja! Liberté, égalité, fraternité!Równość - którą wyznacza grubość twojego portfela?Wolność - dopóki nie zdechnie ci bateria w komórce?Braterstwo - tylko gdy zbytnio nie przeszkadzasz znajomym w ich codziennym, poukładanym życiu?Nowy sztandar światowej rewolucji powiewa dziś wysoko i proponuje nam trzy chwytliwe hasła: rasizm, zniewolenie, wrogość!Czy niesprzedajny punkowy guru okaże się taką samą szmatą, za jaką ma resztę społeczeństwa?Ostatnia część społecznej satyry. Koniec. Punk is dead, ale anarchia wciąż żyje.

Ostatnia książka Jeana Geneta. Literacki reportaż skrywający w sobie epicki poemat o erotycznej sile rewolucji. Wydany już po śmierci autora stał się jego swoistym testamentem, a także unikalnym świadectwem konfliktu, który nie wygasł do dziś. W 1967 roku Jean Genet, największy skandalista literacki powojennej Francji, załamany serią samobójstw i śmierci bliskich mu osób wpada w głęboką depresję. Gdy dochodzi do siebie po nieudanej próbie samobójczej, zjawiają się u niego członkowie prześladowanej afroamerykańskiej organizacji Czarne Pantery z prośbą o pomoc. Tak zaczyna się ostatnia przygoda wiecznego buntownika i outsidera. W kolejnych latach kilkakrotnie odwiedza USA, a także spędza ponad pół roku w palestyńskich obozach w Jordanii. Staje się "zakochanym jeńcem" rewolucji, jednocześnie w pełni oddanym walce i krytycznym co do jej medialnego wymiaru. Te dwa spotkania przywracają go do życia. Kiedy w 1982 roku na własne oczy ogląda ofiary masakry w Sabrze i Szatili, postanawia po czterdziestu latach powrócić do pisania prozy i po raz kolejny stanąć po stronie wykluczonych i prześladowanych.

Francuski reporter Jean Hatzfeld, autor trylogii o rwandysjkim ludobójstwie, kilkanaście lat po bratobójczej wojnie wraca do Rwandy, by oddać głos trzeciemu pokoleniu traumy - dzieciom ocalałych Tutsi i uwięzionych Hutu.Więzy krwi to poruszające świadectwa tych, którzy choć odziedziczyli bolesne wspomnienia, starają się pogodzić z losem. W miejscu, "gdzie mądrość ucierpiała z powodu braku starszych pokoleń", a podświadoma chęć zemsty miesza się z dziecięcą naiwnością, Hatzfeld ukazuje, że wspólne przepracowanie przeszłości pomaga z nadzieją spoglądać w przyszłość tym, którzy nie mieli wpływu na traumatyczną historię.

Esej Michela Houellebecqa o Samotniku z Providence to wynik długoletniej fascynacji i wyraźnego pokrewieństwa dusz między francuskim pisarzem, bezwzględnym krytykiem współczesnej kultury, a jednym z najbardziej znanych twórców horroru science fiction, kontynuatorem tradycji Edgara Allana Poe, bez którego zapewne nie byłoby Stephena Kinga. Obu pisarzy połączyła niezgoda na otaczający świat. Mroczne, antyrealistyczne, pełne wstrętu do ludzi, okrutne wizje autora Zewu Cthulhu i Koloru z przestworzy już od młodości kształtowały wyobraźnię Michela Houellebecqa. Poglądy Lovecrafta - rozczarowanego życiem, mającego w pogardzie postęp cywilizacyjny i demokrację, nienawidzącego współczesności - zbiegają się w wielu miejscach z przekonaniami, którym Houellebecq dawał wyraz w Platformie czy Cząstkach elementarnych. Ta niezwykła więź sprawia, że fascynujący portret pisarza, w którym opowieść o życiu w subtelny sposób przeplata się z interpretacją dzieła, bardzo wiele mówi również o pisarstwie samego Houellebecqa. Houellebecq nie boi się niczego; jego książka jest pełna życia i uderzająco szczera. "Los Angeles Times" Dla Houellebecqa Lovecraft jest poetą rewolucji, który hołubił zahamowania i brzydził się seksualnością. Jego fantazje pełne były metafizycznej agresji wobec życia i przeczyły rzeczywistości. "The Village Voice" Michel Houellebecq, francuski bard seksu i anatomii, w Lovecrafcie znajduje bratnią duszę. "New York Magazine".

Intelektualista. Prowokator. Eksperymentator. Powrót wielkiego powieściopisarza.Po dwunastu latach od wydania "Łaskawych", monumentalnej epopei o obłędzie niemieckiego nazizmu, jednej z najważniejszych książek XXI wieku, Jonathan Littell powraca do powieści. Tym razem czytelnik dostaje do rąk nową, powieściową wersję "Starej historii", opowiadania wydanego we Francji w 2012 roku i nigdy niepublikowanego w Polsce. Według autora tekst ten "musiał zostać napisany od początku, tak jakby go w ogóle nigdy nie było". Sięgając po najbardziej drastyczne obrazy i nie stroniąc od prowokacji, Littell balansuje na granicy realności i fantazmatu, aby językiem o mamtematycznej wręcz precyzji opowiedzieć historię z głębin ludzkich emocji: samotności, pożądania, tęsknoty. "Stara historia" to hipnotyzująca powieść o niepamięci, skrywanych pragnieniach i zaspokajaniu prymitywnych instynktów.

W grudniu 2012 roku, w dwusetną rocznicę odwrotu napoleońskiej Wielkiej Armii z Rosji, Sylvain Tesson, francuski pisarz i podróżnik, przemierza trasę Moskwa - Paryż na motocyklu Ural, by złożyć w ten sposób hołd żołnierzom Napoleona.
W podróży towarzyszą mu przyjaciele: Cédric Gras, szef Alliance Française w Doniecku na wschodzie Ukrainy, Thomas Goisque, znany reporter i fotograf, oraz dwaj Rosjanie, Wasilij i Witalij.
Uczestnicy wyprawy studiują po drodze świadectwa uczestników kampanii Napoleona: generała Caulaincourta, osobistego sekretarza Napoleona, oraz sierżanta Bourgogne`a.
Efektem tej ryzykownej wyprawy jest barwna opowieść, podczas której czytelnik przenosi się na pole bitwy pod Borodino, nad rzekę Berezynę, do Wilna, Warszawy i Berlina z okresu Cesarstwa.
Nie brak w niej również głębszych rozważań na temat aktualnej sytuacji Francji, polityki Zachodu wobec Rosji czy wreszcie życia i jego sensu.