Miasto nie zmieniło się wiele przez dwa lata jego nieobecności z wyjątkiem faktu, że wprowadzono prohibicję, ale prohibicja nie zmieniła Torellego. Joe przehandlował płaszcz za galon wina i poszedł na poszukiwanie przyjaciół.
Prawdziwych przyjaciół tej nocy nie znalazł, w Monterey natomiast nie brakowało przyjaciół fałszywych, do cna zepsutych alfonsów lub po prostu dziewek, zawsze gotowych udostępnić człowiekowi upadek na dno piekieł. Joe, który nie był bardzo moralny, nie miał wstrętu do piekła i upadku. Nawet to lubił.
Wino zniknęło po upływie zaledwie paru godzin, pieniądze też. Wtedy dziewki usiłowały wypchnąć Joego z otchłani, ale on nie chciał wyjść. Było mu tam bardzo wygodnie. Gdy spróbowały wyrzucić go siłą, Joe, okazując wielką niechęć wobec tych poczynań, połamał wszystkie meble w lokalu i wybił wszystkie okna, a półrozebrane, rozwrzeszczane dziewczęta wygnał w ciemną noc. Potem, jakby po chwilowym zastanowieniu, podpalił dom. Nie było rzeczą bezpieczną wodzić Joego na pokuszenie - nie znajdował w sobie żadnych hamulców przy stromym zjeździe w otchłań.
Wreszcie podjął interwencję policjant i zabrał go pod swoją opiekę.
Joe Portugalczyk westchnął uszczęśliwiony, nareszcie poczuł się u siebie w domu

Walia, połowa XVII wieku. W gospodarstwie Morganów zjawia się Dafydd, niegdysiejszy parobek, który wyruszył w świat w pogoni za lepszej jakości życiem. Piętnastoletni Henry, zafascynowany jego opowieściami o przygodach i bogactwie, rzekomo stałych elementach w życiu korsarza, postanawia opuścić dom rodzinny, by zostać piratem. Pewny swego, z mnóstwem pomysłów na siebie, lecz bez doświadczenia, zaciąga się na statek do Indii.Oszukany, trafia na Barbados, gdzie jako niewolnik planuje swoją przyszłość. Trawiony żądzą i chciwością, pragnie zostać pierwszym, który posiądzie tajemniczą piękność, La Santa Roja, i podbije opływającą w złoto i inne kosztowności Panamę, tytułową Złotą Czarę.