Oslo, listopad 1989. Matka Arvida dowiaduje się, że ma raka. Tego samego dnia, zamieniwszy z mężem kilka zdawkowych słów, wyjeżdża do Danii. Do nadmorskiego miasta, z którego pochodzi. Nie wie, że jest to ostatni tydzień jej życia. Arvid ma trzydzieści siedem lat. Jest w rozsypce. Nie może pozbierać myśli, z trudem wykonuje najprostsze czynności. Rozpada się jego małżeństwo. Dowiedziawszy się o wyjeździe matki, Arvid rusza za nią. Nazajutrz rano z butelką calvadosu w kieszeni, siada obok niej na wydmie. Prawie z sobą nie rozmawiają. Arvid wspomina. Ponury dom dziadka. Śmierć młodszego brata. Partię komunistyczną. Pracę w fabryce. I jasnowłosą dziewczynę w za krótkim niebieskim płaszczu. Poruszająca historia, dotykająca podstawowych ludzkich doświadczeń.