Będę walczył o wolność to zapis poglądów i losów więźnia numer 1 współczesnej Rosji, byłego współudziałowca spółki naftowej Jukos, Michaiła Chodorkowskiego, w momencie aresztowania w październiku 2003 roku uważanego za najbogatszego człowieka w kraju.Książka składa się z trzech części. Pierwsza to zbiór napisanych w więzieniu artykułów Chodorkowskiego. Zawierają one poglądy autora na temat ustroju i gospodarki, na panujące w Rosji bezprawie, którego sam padł ofiarą. Część drugą stanowią dialogi Chodorkowskiego z wybitnymi pisarzami i autorytetami moralnymi, takimi jak Borys Akunin, Borys Strugacki i Ludmiła Ulicka. Rozmowy dotyczą stosunków między biznesem a władzą, uzależnionego od niej sądownictwa i mediów oraz lekceważenia opinii publicznej. W części trzeciej zamieszczono wywiady udzielone przez Chodorkowskiego rosyjskim i zachodnim mediom - Financial Times, The New Times, Profil, Gazieta.ru i Sobiesiednik.Całość książki dopełnia wstrząsające przemówienie wygłoszone przed moskiewskim sądem, w którym Chodorkowski wyraża m.in. nadzieję na demokratyczne przemiany w społeczeństwie i państwie.

Oto Okropności wojny według Babczenki. Z osiemnastoletnim Arkadijem trafiamy do Czeczenii, gdzie decyzje polityków przeliczane są na kilogramy niesionego sprzętu, litry przelanej krwi i sztuki ukradzionej broni. Obie strony mordują się w zapamiętaniu, ale Rosjanie nawet nie wiedzą, w imię czego giną. Wydaje się jasne, że dobrze jest przeżyć, a źle - umrzeć. Z drugiej strony wielu żołnierzy uzależnia się od wojny; już nie potrafią żyć poza polem walki. Jednak dopóki się na nim znajdują, marzą o oderwanej nodze, postrzale w szczękę lub jakimkolwiek innym pretekście, który pozwoli im wrócić do domu. Tej książki długo nie można zapomnieć.

Wojna nie ma w sobie nic z kobiety była gotowa już w 1983 roku. Dwa lata przeleżała w wydawnictwie. Autorkę oskarżono o "pacyfizm, naturalizm oraz podważanie heroicznego obrazu kobiety radzieckiej". W okresie pieriestrojki książka prawie jednocześnie ukazywała się w odcinkach w dwóch rosyjskich czasopismach: "Oktiabr" i "Roman-gazieta" i została opublikowana w dwóch wydawnictwach: mińskim Mastackaja Litaratura oraz moskiewskim Sowietskij Pisatiel. Łączny nakład wyniósł prawie dwa miliony egzemplarzy. Na podstawie książki powstał cykl filmów dokumentalnych, wyróżniony m.in. Srebrnym Gołębiem na Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Animowanych w Lipsku. Jegor Letow, założyciel i wokalista legendarnego rosyjskiego zespołu punkrockowego Grażdanskaja Oborona, napisał piosenkę zainspirowaną książką Aleksijewicz.

To książka pasjonująca - i wstrząsająca. Wielka białoruska reporterka, Swietłana Aleksijewicz, jedna z najwybitniejszych dziennikarek Europy, na miarę Oriany Fallaci, zapisała wojnę... kobiet. W drugiej wojnie światowej bowiem walczyły przeciw Niemcom hitlerowskim kobiety - rosyjskie, białoruskie, ukraińskie. Z bronią w ręku. Strzelając, rzucając granatami, wysadzając. Jako żołnierze pierwszej linii, jako zwiad, jako dywersantki. A więc - zabijając i same ginąc. W tej książce nie ma patetycznych komentarzy autorskich. Jest zapis opowieści tych kobiet, które przeżyły...
(Stefan Bratkowski)

Księga Swietłany Aleksijewicz ma szanse nie tylko na rozgłos, ale i na lekturę uważną. Nie jest jedynie zbiorem wyznań i relacji o losach kobiet sowieckich, uczestniczących bezpośrednio w minionej wojnie, choć i to stanowi ewenement bez precedensu. Przez przytoczone w niej zwierzenia przebijają się co rusz świadectwa składające się na nieznany lub ukrywany obraz codzienności sowieckiej; są równie wymowne jak opisy przeżyć, cierpień i wojennych przygód relatorek.
(Prof. Jerzy Pomianowski)

Swietłana Aleksijewicz uporczywie walczy o pamięć, pisze o wojnie, patrząc oczami kobiet, i nagle okazuje się, że takiej wojny nie znaliśmy - że "przed nami ukryty jest cały świat". Przebija się przez mur stereotypów i niechęci, także ze strony samych bohaterek, i spisuje zapomniane historie. Historie, które muszą urodzić się na nowo.
(Sylwia Chutnik)