Badacz dziejów późnego cesarstwa rzymskiego, podejmując się spisania historii Hunów, na wstępie musi zaznaczyć, że przedstawia swoim czytelnikom opowieść bez początku i bez końca, i do tego taką, w której trudno się zorientować. W niniejszej książce zatem musimy zadowolić się, wzorem niektórych Rzymian, rozpoczęciem opowieści o Hunach nie w Mongolii, lecz w dorzeczu Kubania, i od wyznania, że nie wiemy o nich nic pewnego aż do czasu, kiedy pod koniec IV wieku naszej ery napadli na Ostrogotów. Nasza opowieść zakończy się upadkiem imperium Attyli i bezpośrednim pokłosiem tego wydarzenia.

Centrum wojsk Hunów pod osobistym dowództwem Attyli, prawdopodobnie formując klin, uderzyło na Alanów, koordynując działania ze skrzydłami, które także zaatakowały pozycję Rzymian i ich sprzymierzeńców. Wywiązał się śmiertelny bój. Szczęk broni, krzyki umierających, rżenie koni unosiły się głośnym echem po okolicy. Podobno przepływająca przez pole bitwy rzeczka zmieniła kolor wody na czerwony, grunt stał się grząski od krwi rannych i poległych, wszędzie piętrzyły się stosy trupów. Wydaje się, że uderzenie Attyli na centrum było skuteczne, udało się Hunom rozerwać szyki Sangibana i oddzielić Alanów od Wizygotów. Ostrogoci jak i Gepidzi zapewne przeprowadzili frontalne ataki odpowiednio na prawe jak i lewe skrzydło wojsk Aecjusza. Wizygoci jak i Rzymianie z wielkim trudem powstrzymali te natarcia. Wtedy padł król. Wizygotów.Książka poświęcona jednej z najważniejszych bitew w dziejach Europy. Stanęły w niej naprzeciwko siebie hordy barbarzyńców pod przywództwem uważanego za syna szatana, legendarnego króla Hunów, Attyli oraz dowodzone przez "ostatniego Rzymianina", Aecjusza armia zachodniorzymska i sojusznicze siły germańsko-alańskie. Zwycięstwo Rzymian na Polach Katalaunijskich pozwoliło przetrwać cywilizacji zachodniej.