"Byłoby błędem doszukiwać się w Córce rzeźbiarza biograficznego klucza do Muminków. To zupełnie inna proza. Tove Jansson, spełniona pisarka, powraca tu do własnego dzieciństwa i otula je dojrzałym, szczęśliwym spojrzeniem. Cudowna książka!" - Piotr PazińskiTove Jansson nigdy nie napisała klasycznej autobiografii, choć przez całe życie tworzyła autoportrety - w książkach, listach, ilustracjach i obrazach. W 1959 roku, rok po śmierci ukochanego ojca, Victora Janssona, stworzyła kilka krótkich tekstów opowiadających o dziecku i rodzicach artystach. Jesienią 1967 roku pisała w liście do przyjaciółki: "teraz nie piszę już dla dzieci, ale o pewnym dziecku - dla dorosłych. Ciężko jest i ekscytująco bez pomocy Doliny Muminków".W "Córce rzeźbiarza" Tove Jansson nie kryła już historii rodzinnych pod płaszczem muminkowej metafory, nie wymyślała imion dla swoich bohaterów. Opowiadała o zabawach, przygodach, o domu, a przede wszystkim o wspaniałej rodzinie i miłości, bez których z pewnością niełatwo byłoby jej stać się jedną z najwybitniejszych artystek XX wieku.A jak doszło do powstania tomu? - tę historię przytacza Boel Westin, autorka biografii Tove Jasson. Mama Muminków. Poproszona przez jeden z magazynów "o tekst z bożonarodzeniowym przepisem z dzieciństwa, Tove zaproponowała mu w zamian bezprzepisową historię o fińskich i szwedzkich zwyczajach podczas świąt u Janssonów - jeden wielki chaos, podsumowała, jako przykład podając obchodzenie dnia Świętej Łucji w Boże Narodzenie. To wspomnienie dało początek opowieściom z Córki rzeźbiarza, która ukazała się jesienią 1968 roku. Był to kolejny literacki punkt zwrotny, bardziej wyrazisty niż Tatuś Muminka i morze. Pierwsza książka dla dorosłych, bez rysunków, bez trolli. Córka rzeźbiarza obejmuje opowiadania o matce, ojcu i dziecku, o sztuce i miłości. Praca i uczucie to jeden temat, rzeźba i ilustracje - drugi.Opowieści córki mówią o twórczym ojcu, ale w równym stopniu o twórczej matce. W praktyce sztuka miała swoją hierarchię: tato rzeźbi, mama rysuje zarobkowo, ale słowa należą do niej. Mamine opowiadania zajmują oczywiste miejsce w świecie dziecka. Opowiadanie staje się taką samą świętością, jaką jest sztuka, i przybiera formę ceremonii równie ważną jak odlewanie figur z gipsu, otoczone szacunkiem i powagą.Córką rzeźbiarza napisała s w o j ą wersję dziecięcych lat. Mieści się w niej artystyczna topografia, para ludzi sztuki i myślenie obrazami, którym przesiąkają język i życie".Atos Wirtanenen, wieloletni przyjaciel Tove, po przeczytaniu tej książki napisał do autorki list, w którym udzielał jej najwyższych pochwał:"Mam nadzieję, że będziesz kontynuowała tę baśń w swoim życiu. Piszesz dla ludzi w każdym wieku. Jestem obecnie na dobrej drodze ku 100 [latom], ale czułem się, jakbym miał 10 [lat], gdy Cię czytałem. Sama jesteś w każdym wieku, najmłodsza i najstarsza, i wciąż na początku swojego życia, które przeżyłaś już kilka razy. Jest na to krótkie i precyzyjne słowo: geniusz".

Wybór i komentarze Boel Westin i Helen Svensson Listy od Tove Jansson to wybór listów do ludzi, z którymi pisarka była przez lata blisko związana. To długie, rozciągnięte w czasie korespondencje, obejmujące okres od lat trzydziestych do osiemdziesiątych. Pierwsze listy pochodzą z okresu studiów szesnastoletniej Tove w Sztokholmie. Niezliczone listy do rodziny, w szczególności do ukochanej matki Ham, pokazuję.silną więź z rodziną, na dobre i na złe. To duża i ważna korespondencja z Evą Konikoffą, wierną przyjaciółką, za którą Tove, po jej emigracji do Ameryki w 1941 roku, bardzo tęskniła. Tove pisze do niej intensywne, żywe "rozmowy", jak sama nazywa te listy, w formie bliskiej dziennikowi - o codzienności i strachu w czasie wojny, o sztuce i miłości, o pragnieniu i obowiązku, o porażkach i nadziei. W tych listach buduje się także obraz pracy nad Muminkami, w jej różnych formach i fazach. Z kolei dziennikarz, polityk i filozof Atos Wirtanen był ważną postacią w życiu Tove od 1942 roku; korespondencja z nim trwała wiele lat, mimo że nigdy nie doszło do planowanego małżeństwa. Listy do Vivici Bandler rzucają zaś światło na ich szalony, krótki i intensywny romans oraz na długą przyjaźń, w której później pozostały. Wierną przyjaciółką Tove stała się Maya Vanni, która wyszła za mąż za nastoletnią miłość Tove, malarza Sama Vanni. Listy do niej Tove pisała od lat pięćdziesiątych do osiemdziesiątych; powracają w nich malownicze raporty z wysp Bredskär i Klovharun, gdzie pisarka spędzała każde lato. Do artystki Tuulikki Pietilä, która stała się życiową partnerką Tove, Jansson pisze przy każdym ich rozstaniu; o wszystkim, co się dzieje, o małych i dużych sprawach; jest to rodzaj pieśni nad pieśniami. Przeczytamy również listy do wydawcy. Ake Runnquist pojawił się w życiu artystki dość późno, ale stał się ważnym partnerem rozmów od momentu wydania pierwszego zbioru opowiadań Lyssnerskan w wydawnictwie Bonnier.

Intymne dzienniki z niemal całego życia, tysiące listów iszpargałów, ale przede wszystkim wieloletnia zażyłość z Tove pozwoliły Boel Westin, prfesorce ze Sztokholmu, napisać fascynującą opowieść o twardo stąpającej po ziemi artystce i fenomenie jej Muminków.