Wyprawa aleksandryjska króla Cypru Piotra I z Lusignan, podjęta przez niego w 1365 roku i poprzedzona kilkuletnimi przygotowaniami, jest przez historyków zaliczana do późnych wypraw krzyżowych, które, podobnie jak zdobycie Smyrny, bałkańska ekspedycja księcia Sabaudii Amadeusza VI, oblężenie Al-Mahdiji czy Nicopolis, odbyły się już po upadku Królestwa Jerozolimskiego.Wyprawa aleksandryjska jest puentą kilkunastoletniej dominacji Cypryjczyków we wschodniej części Morza Śródziemnego. Po upadku Królestwa Jerozolimskiego w 1291 roku, Cypr, obok słabnącej z roku na rok maleńkiej Armenii Cylicyjskiej, przejął rolę najdalej wysuniętego bastionu chrześcijaństwa na Wschodzie. Piotr I z Lusignan (1359-1369) stał się nie tylko najbardziej znanym i wyrazistym członkiem swojej dynastii, ale także jedną z bardziej spektakularnych postaci późnego średniowiecza. Jego starania doprowadziły do wyprawy krzyżowej, zwanej aleksandryjską, dzięki której w październiku 1365 roku został zdobyty egipski port i miasto Aleksandria.