Z książki wybitnego socjologa Norberta Eliasa wyłania się portret człowieka, którego osobowość była pełna paradoksów: muzycznego geniusza bez ogłady i wychowania, człowieka obdarzonego błyskotliwym talentem, ale wyobcowanego towarzysko, kompozytora podziwianego za wspaniałe osiągnięcia, lecz pogrążonego w rozpaczy. Posługując się narzędziami zapożyczonymi z psychoanalizy Freuda, Elias dowodzi, że u źródeł skomplikowanej psychiki Mozarta i jego oszałamiającego talentu stoi postać ojca kompozytora, Leopolda, który wychowywanie syna traktował jak pracę rzeźbiarza nad dziełem. Gdyby nie chęć przypodobania się ojcu i zaskarbienia sobie jego względów, talent Mozarta mógłby pozostać nieujawniony. Zasługą Eliasa jest nie tylko wnikliwe zbadanie wpływu społeczeństwa na psychikę Mozarta i jego rozwój artystyczny, lecz także naprawienie szkody, jaką wyrządzili inni biografowie, uparcie widzący w nim dwie różne osoby: artystę i człowieka. Wiedza, naukowa biegłość i przede wszystkim brak uprzedzeń autora pozwoliły mu stworzyć niecodzienny i fascynujący, choć niedokończony portret Mozarta, człowieka niepotrafiącego odnaleźć się w epoce, w jakiej przyszło mu żyć.

Aleksander Wielki, rozsądny polityk, który uwierzył w swą boskość, nieustraszony żołnierz, łączący umiarkowanie wpojone mu przez Arystotelesa z barbarzyńskimi obyczajami ojczystej Macedonii, człowiek wspaniałomyślny i szczodry, który w gniewie potrafił zabić najlepszego przyjaciela. Jego krótkie, trzydziestotrzyletnie życie pozostaje jednym z najbardziej fascynujących epizodów historii świata starożytnego, od wieków rozpalając spory kolejnych pokoleń historyków. Kim naprawdę był ów charyzmatyczny wódz: megalomanem opętanym żądzą władzy, despotą porównywalnym z Hitlerem i Stalinem, czy dalekowzrocznym monarchą, oddanym idei zjednoczenia ówczesnego świata?

Wiemy, kim był Albert Einstein. Znamy - przynajmniej pobieżnie - listę jego najważniejszych dokonań, łącznie z najsłynniejszym wzorem świata, pamiętamy o nagrodzie Nobla, a także bez trudu przywołujemy z pamięci wizerunek uśmiechniętego mężczyzny z bujną, niesforną czupryną.Niezwykłość biografii Isaacsona polega nie tylko na tym, że dzięki niej uświadamiamy sobie, jak mało w gruncie rzeczy wiemy. I nie tylko na tym, że weryfikuje obiegowe opinie, jak choćby tę o Einsteinie niemiłosiernie ponoć rzępolącym na skrzypcach.Książka Waltera Isaacsona jest wyjątkowa, ponieważ jasno pokazuje, w jaki sposób Albert Einstein został wielkim Einsteinem. Bynajmniej nie było mu to przeznaczone. W trudnych i zniechęcających początkach kariery mógł równie dobrze obrać inną drogę; zostać dyrektorem urzędu patentowego w Bernie lub znakomitym konstruktorem nowatorskich urządzeń elektrycznych.Pomysłowość, upór, pracowitość, wielka wiedza i niespożyta energia - te cechy sprawiły, że wbrew wszelkim przeciwnościom (również takim jak żydowskie pochodzenie) Einstein dostał się do panteonu naukowych sław wszechczasów. Isaacson opisuje nie tylko życie swojego bohatera; wiele miejsca poświęca też jego naukowej działalności, przystępnie tłumacząc zawiłości jego teorii, a także na każdym kroku podkreśla, czego przede wszystkim powinniśmy uczyć się od Einsteina.

Wincenty Witos - trzykrotny premier II Rzeczpospolitej, przywódca ruchu ludowego, polityk skazany prawomocnym wyrokiem za działalność w organizacji opozycyjnej. Ubogi chłop z Galicji, który dzięki uporowi i ambicji stał się mężem stanu. Patriota - w czynach, a nie tylko w słowach. Człowiek nieprzeciętny i ponadprzeciętnie oddany Polsce. Równie ciekawy jest portret Witosa - osoby prywatnej.

Niewiele na świecie pozostało monarchii, ale jeszcze mniej prawdziwych monarchów. Według Marca Roche`a Elżbieta II jest ostatnią prawdziwą królową - uosabia wartości kojarzące się z imperium, z poszanowaniem tradycji czy wytwornymi przyjęciami.Konstytucyjnie, królowa jest ważnym elementem brytyjskiego systemu władzy, ale jej rola jest symboliczna. Współpracownicy Elżbiety II, a więc ministrowie i premierzy, wychwalali jej dar słuchania i rozumienia problemów, orientację w dokumentach państwowych. Jeden z nich określał spotkania z królową mianem "wyczerpujących wizyt u psychiatry".Królowa nie zawsze jednak była perfekcyjna: francuski dziennikarz rozlicza ją z relacji z księżną Dianą. Przywołuje też próby ocieplenia wizerunku monarchii, która wbrew zamierzeniom pokazała, jak aktualne są w Wielkiej Brytanii podziały klasowe. Królowej często zarzuca się chłód, zatwardziałość, niezdolność do wygłoszenia przemówienia bez kartki, kolosalną fortunę, większą miłość do psów niż własnych dzieci (corgi królowej noszą specjalne buciki szyte na miarę, by nie uszkadzały sobie łapek na żwirze przy pałacu Buckingham) oraz trzy rozwody potomków.Czy zatem Elżbieta II jest tylko kurczowo trzymającym się tradycji reliktem przeszłości, bardzo kosztownym reprezentantem kraju bez władzy politycznej, czy może symbolizuje coś więcej? Roche twierdzi, że jest nie tylko łącznikiem między nową i starą Wielką Brytanią, ale też spoiwem dla wielu narodów, dającym poczucie wspólnej tożsamości. Ta drobna kobieta przez ponad pięćdziesiąt lat swego panowania zdołała oprzeć się falom krytyki monarchii, coraz bardziej umacniając swoją pozycję. Choć sam Roche jest zagorzałym republikaninem, przyznaje, że postać królowej go fascynuje.